Thursday, August 28, 2014
ဒဂံုမန္း ရထားေပၚက အန္တီမမ
ႀကာခဲ့ပါၿပီ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ႏွစ္ေလာက္ကေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္က အစိုးရဌာနတခုက အရာရွိ ေပါက္စေလးပါ။ ၇န္ကုန္မွာသင္တန္းတက္ၿပီးေတာ့ တာ၀န္က်ရာ စစ္ကိုင္းတိုင္းက ၿမိဳ႔ေလးတၿမိဳ႕ကို အသြား ဒဂံုမန္းရထားနဲ႔ အထူးတန္းလက္မွတ္သြားယူတာ လက္မွတ္က ကုန္ေနလို႕ တေနရာက်န္တဲ့ အိပ္ခန္းတြဲက လက္မွတ္တေစာင္ ၿဖတ္လိုက္ပါတယ္။
ေနာက္ေန႔ညေန ရထားစီးဖို႔သြားေတာ့မွ သိရတာက ဒီတြဲက ရွယ္ၾကီးဗ်။ ရထားတတြဲလံုးကို ၄ ပိုင္း ပိုင္းၿပီး တပိုင္းကို တခန္းစီလုပ္ထားတာ။ တခန္းမွာ ေအာက္မွာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ႏွစ္ေယာက္ထိုင္ခံု ၂လံုး စီ ဘယ္ညာ ၄ လံုးရွိတယ္။ အဲဒီ ခံုေလးလံုးကို ကုတင္အႀကီး ႏွစ္လံုးအၿဖစ္ အသြင္ ေၿပာင္းလို႔ ရတယ္။ တံခါးေပၚမွာ နံရံကပ္ တေယာက္အိပ္ကုတင္ႏွစ္လံုးကလည္းပါေသးတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီတြဲေတြက မိသားစုေတြ အတြက္လုပ္ထားတာ။ က်ေနာ္က တၿခားလက္မွတ္မရလို႔ သူမ်ားမိသားစုနဲ႔ ေပါင္းစီးရတဲ့သေဘာၿဖစ္ေနတာေပါ့။ က်ေနာ္ကနဲနဲေစာေရာက္သြားေတာ့ တၿခားသူေတြ မေရာက္ေသးဘူး။ တြဲေစာင့္က ထိုင္ခံုေတြကို ကုတင္အသြင္ေၿပာင္းနည္းကို လာရွင္းၿပပါတယ္။ ဒီအခန္းက လူ ၄ ေယာက္စာ လက္မွတ္ေရာင္း ထားတာပါ။ ရထားထြက္ကာနီးတဲ့အထိ တေယာက္မွလဲေရာက္မလာႀကေသးလို႔ က်ေနာ္ တေယာက္တည္းမ်ား တခန္းလံုးရေတာ့မွာလားလို႔ ေတြးေပ်ာ္ေနတံုး ရထားဥႀသဆြဲပါေတာ့တယ္။ ထြက္ဘို႔ ၅ မိနစ္ဘဲလိုေတာ့တယ္ ေလ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာဘဲ အန္တီႀကီးတေယာက္ေမာေမာပန္းပန္းနဲ႔ က်ေနာ့တြဲေပၚ ေၿပးတက္လာပါတယ္။ သူလည္းတြဲေပၚအေရာက္ ရထားလည္း စထြက္ေတာ့တာပါဘဲ။ အန္တီႀကီးဆိုေပမဲ့ အသက္က ၃၅ နဲ႔ ၄၀ ႀကား ေလာက္ရွိမယ္ထင္ပါတယ္။ အဲဒီအန္တီမမက က်ေနာ့ကို တခ်က္ၿပံဳးၿပၿပီး အေမာေၿဖေနတာနဲ႔ က်ေနာ္လည္း ဘာမွမေၿပာေတာ့ဘဲ ၿပန္ၿပံဳးၿပရံု ၿပံဳးၿပလိုက္ပါတယ္။ အေမာေၿပေလာက္ေတာ့မွ သူက “အင္း… ေမာလိုက္တာ၊ မမီေတာ့ဘူးလားလို႔၊ ထြက္ကာနီးမွ အေရးေပၚလာလို႔ အေဖၚေတြ လိုက္လာလို႔မရေတာ့ဘူးၿဖစ္သြားတယ္။ သူစိမ္းတေယာက္ ပါတယ္ဆိုလို႔ စိတ္နဲနဲပူေနတာ၊ ေတာ္ပါေသးရဲ့…” လို႔ ရဲရဲတင္းတင္းေၿပာလာပါတယ္။
က်ေနာ္လည္း သူ႔စကားအတိုင္း “က်ေနာ္ကလည္း လူေတြအမ်ားႀကီးနဲ႔ရွဳတ္ရွက္ေနမွာကိုပူေနတာ” လို႕ ၿပန္ေၿပာလိုက္ပါတယ္။ ရထားထြက္လာလို႔ နာရီ၀က္ေလာက္ႀကာေတာ့ သူက “အင္း… ပူလိုက္တာကြာ၊ တညလံုး ရထားစီးရမွာ ဆိုေတာ့ အ၀တ္အစား လဲဦးမွပါဘဲ။” အဲလိုေၿပာၿပီး သူ႔လက္ဆြဲအိပ္ထဲက အ၀တ္အစားတခ်ိဳ႕ကိုထုတ္ယူပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေနရာက ထလိုက္ ပါတယ္။ က်ေနာ္က သူ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ၀င္လဲမယ္ပဲ ထင္လိုက္တာေပါ့။ ဒီတြဲေတြမွာ ထိုင္ခံုေတြနဲ႔ အိမ္သာ ေရခ်ိဳးခန္းႀကားမွာ ကြက္လပ္တခုရွိပါတယ္။ ထိုင္ခံုေနာက္မွီ ရဲ့ေနာက္မွာ
လူတေယာက္ မတ္တတ္ ရပ္လိုက္ရင္ ေခါင္းနဲ႔ ပုခံုးဘဲၿမင္ရပါတယ္။ အန္တီမမက အဲဒီေနရာမွာဘဲ သူ႔အ၀တ္အစားေတြကို ထိုင္ခံုေနာက္မွီေပၚကို တင္လိုက္ပါတယ္။ က်ေနာ္က သူ႔ဘက္ကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထိုင္ေနေတာ့ သူ႔ေခါင္းပိုင္းကိုၿမင္ေနရပါတယ္။ သူက ခပ္တည္တည္ဘဲ သူ႔အ၀တ္အစားေတြကို တထည္ခ်င္းခၽြတ္ပါေတာ့တယ္။ ခၽြတ္ေနရင္းလဲ က်ေနာ့ကို ဟိုဟိုဒီဒီ ေလွ်ာက္ေၿပာေနေတာ့ က်ေနာ္လည္းသူ႔ကိုႀကည့္ၿပီး ၿပန္ေၿဖေနရတာေပါ့။ သူက ပထမဆံုး သူ႔အကၤ်ီနဲ႔ ထမီကိုခၽြတ္လိုက္ၿပီး သပ္သပ္ယပ္ယပ္ေလးေခါက္လိုက္ၿပီး ထိုင္ခံု ေက်ာမွီ တန္းေပၚကို တင္လိုက္ပါတယ္။ က်ေနာ္ထိုင္ေနတဲ့ေနရာက ဘာမွမၿမင္ရေပမဲ့ အတြင္းခံေတြနဲ႔ဘဲရွိေနမဲ့ သူ႔ကို က်ေနာ့ရဲ့ စိတ္မ်က္ေစ့ နဲ႔ ေတြး ႀကည့္လို႔ရေနေတာ့ က်ေနာ့မွာ ေသြးေတြဆူလာပါတယ္။ သူကေတာ့ ခပ္တည္တည္ဘဲ လဲရမဲ့အ၀တ္ေတြကို မ၀တ္ေသးဘဲ သူ႔ရဲ့ ဘရာစီယာကိုပါခၽြတ္လိုက္ၿပီး တန္းေပၚ တင္လိုက္ၿပန္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့တဆက္တည္း သူ႔ရဲ့ပင္တီကိုလဲ ကုန္းခၽြတ္ၿပီး တန္းေပၚ ထပ္တင္လိုက္ ၿပန္ပါတယ္။ သူ႔ပင္တီက ပန္းေရာင္ ေသးေသးေလးပါ။ စဥ္းစားႀကည့္ေပါ့ဗ်ာ။ အခန္းတခန္းထဲမွာ ေယာကၤ်ားနဲ႔ မိန္းမ ႏွစ္ေယာက္ထဲ၊ မိန္းမက ကိုယ္တံုးလံုးႀကီး ခၽြတ္ေနတယ္ဆိုတာကို သိေနရတဲ့ ေယာကၤ်ားတေယာက္ရဲ့ စိတ္ ဘယ္လိုေနမလဲ ဆိုတာကို သူကေတာ့ ကိုယ္တံုးလံုးခဏေနၿပီးေတာ့မွ သူထုတ္ထားတဲ့ အကၤ်ီကိုေခါင္းက စြပ္ခ်လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီအကၤ်ီက ေခါင္းစြပ္ဂါ၀န္ပါ။ ဒူးေလာက္ထိပဲ ရွည္ပါတယ္။ အဲဒီတထည္ပဲေနာက္ဘာမွမ၀တ္ပါဘူး။ ၿပီးေတာ့က်ေနာ့အေရွ႕ကခံုမွာလာထိုင္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ “ဟူး… ခုမွဘဲ လြတ္လပ္သြားေတာ့တယ္။ မင္းလဲ အ၀တ္အစားေပါ့ေပါ့ပါးပါးလဲလိုက္ပါလား။ တညလံုး ခရီးသြားရမွာကြ။” လို႔ ဆိုပါတယ္။
က်ေနာ္ကလည္း ခ်က္ဆိုႏွာေခါင္းကမီးေတာက္တဲ့ေကာင္ ဆိုေတာ့ “ဟုတ္ကဲ့” တခြန္းဘဲတိုတိုတုပ္တုပ္ေၿပာၿပီး က်ေနာ့အိပ္ထဲက အိမ္ေနရင္း၀တ္တဲ့ ကြာတာေဘာင္းဘီ ပြပြကိုဆြဲထုတ္လိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူအ၀တ္ လဲတဲ့ေနရာကိုသြားၿပီး သူ႕လိုဘဲ တကိုယ္လံုး ခၽြတ္ခ်လိုက္ပါတယ္။ သူက က်ေနာ့ကိုေက်ာေပးထားတဲ့ ခံုမွာ ထိုင္ေနတာဆိုေတာ့ က်ေနာ့ကို ႀကည့္မေနပါဘူး။ ဘာဘဲၿဖစ္ၿဖစ္ သူ႔ေနာက္မွာ ကိုယ္တံုးလံုးႀကီးေနေနရတာ ကလည္း ဖီလင္တမ်ိဳး ပါဘဲ။ က်ေနာ့ညီေလးကလည္း သူ႔စိတ္ကူးနဲ႔သူ ေဒါသေတြ ႀကီးေနပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း ေဘာင္းဘီ ခ်က္ခ်င္းမ၀တ္ေသးဘဲ ခဏေလာက္ေနလိုက္ၿပီးမွ က်ေနာ့ေဘာင္းဘီကို၀တ္လိုက္ၿပီး စြပ္က်ယ္ ဂ်ိဳင္းၿပတ္ကို ၿပန္၀တ္လိုက္ပါတယ္။ ခုနက တမင္ကိုယ္တံုးလံုး ခၽြတ္ခ်င္လို႔ မလိုဘဲတမင္ခၽြတ္လိုက္ တာေလ။ ၿပီးေတာ့မွ က်ေနာ့ေနရာကို က်ေနာ္ၿပန္လာထိုင္လိုက္ပါတယ္။ “မင္းက မႏၲေလးထိဘဲလား။” “ဟင့္အင္း၊ ကေလးၿမိဳ႕ ထိသြားရမွာ” “ေႀသာ္၊ မမ ကေတာ့မႏၲေလးထိဘဲ။” သူကသူ႔ကိုသူ မမ လို႔ေၿပာေတာ့လဲ မမ ေပါ့။ ရထားထြက္တာက ညေန ၇ နာရီ။ တနာရီေလာက္ႀကာေတာ့ ရထားကအရွိန္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ခုတ္ေမာင္းေနၿပီ။ တြဲက အဲယားကြန္းနဲ႔
ဆိုေတာ့ တြဲၿပတင္းေတြကို ပိတ္ထားရတာေပါ့။ တြဲၿပတင္းက မွန္တထပ္၊ သံတထပ္။ က်ေနာ္တို႔က မွန္ၿပတင္းကိုဘဲခ်ထားပါတယ္။ အၿပင္ကိုလည္းႀကည့္လို႔ရေအာင္ေပါ့ေလ။ အစမွာေတာ့က်ေနာ္က ဘာေၿပာရမွန္းမသိေတာ့ ဘာမွသိပ္မေၿပာၿဖစ္ပါဘူး။ သူ႔ဂါ၀န္ေအာက္ကေပၚေနတဲ့သူ႔ႏို႔သီးေခါင္းကိုဘဲ ခိုးခိုးႀကည့္ေနမိပါတယ္။ သူ႔ႏို႔က ေတာ္ေတာ္ထြားသလို ႏို႔သီးေခါင္းကလဲ ခၽြန္ၿပီးထြက္ေနေတာ့ က်ေနာ့မွာ သက္ၿပင္းကို ခိုးခိုးခ်ေနရပါတယ္။ သူကေတာ့ ခပ္တည္တည္ဘဲဗ်။ ၈နာရီေလာက္က်ေတာ့ သူက ပါလာတဲ့ ၅ ဆင့္ဂ်ိဳင့္ထမင္းဘူးႀကီးဖြင့္ၿပီး က်ေနာ့ကိုလဲစားဘို႔ေခၚပါတယ္
Subscribe to:
Posts (Atom)